Karting (1991-2000)
Jak większość kierowców wyścigowych, Kovalainen rozpoczął swoją karierę w kartingu w 1991 r. Pierwszym większym sukcesem w jego karierze było wywalczenie drugiej pozycji w mistrzostwach Fińskiej Formuły A w 1999 i 2000 r. Tego samego roku wywalczył tytuł mistrza Skandynawii oraz zwyciężył w Elf Masters w Paryżu. Sukcesy te zapewniły mu tytuł kartingowego kierowcy roku w Finlandii.
Formuła Renault (2001)
W 2001 r., dzięki odniesionym sukcesom awansował do Brytyjskiej Formuły Renault. Dwa zwycięstwa, dwa pole position i trzy najszybsze okrążenia zapewniły mu czwarte miejsce w mistrzostwach. Został także wyróżniony tytułem "Debiutanta roku" przez Fińską Federację Sportów Motorowych. Tego samego roku zadebiutował w Formule 3 startując w Grand Prix Makao, gdzie zajął ósmą pozycję.
Formuła 3 (2002)
W 2002 r. Kovalainen został przyjęty do nowo-utworzonego programu Renault Driver Development i rozpoczął starty w Brytyjskiej Formule 3. Reprezentował barwy zespołu Fortec, który używał silników Renault.
W drugiej połowie sezonu należał do najbardziej konkurencyjnych kierowców - wszystkie pięć zwycięstw (wliczając w to wygraną podczas wyścigu pomocniczego Grand Prix Wielkiej Brytanii Formuły 1) odniósł w dziewięciu ostatnich wyścigach. Z trzema pole position oraz trzema najszybszymi okrążeniami wywalczył trzecią pozycję w mistrzostwach, ponownie zdobywając tytuł "Debiutanta roku".
Kovalainen zaprezentował się także dobrze podczas międzynarodowych wyścigów F3. W swoim drugim starcie w Grand Prix Makao był drugi, a w Marlboro Masters był czwarty.
World Series by Nissan (2003-2004)
W 2003 r. przeniósł się do kolejnej serii - World Series by Nissan (obecnej World Series by Renault). Jego partnerem został Franck Montagny, dla którego był to już trzeci sezon w World Series. Francuz był także mistrzem z 2001 r. i to właśnie on okazał się najlepszym zawodnikiem sezonu. Kovalainen zajął drugą pozycję.
Tego samego roku Kovalainen wziął udział w dwóch sesja testowych Formuły 1. Zadebiutował 3 grudnia na torze Catalunya w barwach zespołu Renault, a 11 grudnia na torze Vallelunga testował dla Minardi. Spośród debiutujących w barwach tych zespołów kierowców uzyskiwał najlepsze czasy.
W 2004 r. przeszedł do zespołu Pons. Kovalainen okazał się bezkonkurencyjny - wywalczył 6 wygranych, 9 pole position i 10 najszybszych okrążeń. Jego największym rywalem był Tiago Monteiro.
Pok koniec roku wziął udział w imprezie Race of Champions. Aby zdobyć tytuł Mistrza Mistrzów musiał w bezpośredniej walce pokonać mistrza WRC - Sébastiena Loeba, jak i siedmiokrotnego Mistrza Świata Formuły 1 - Michaela Schumachera. Wygrana mało znanego kierowcy była wielkim zaskoczeniem.
Starty w GP2 i kontrakt z Renault F1 (2005-2006)
Sukcesy Fina przyciągnęły uwagę zespołu Arden International, który startował w Formule 3000. W rezultacie Kovalainen wystartował w inauguracyjnym sezonie Serii GP2 (następcy Międzynarodowej Formuły 3000), a jego partnerem został Nicolas Lapierre, który był zwycięzcą Grand Prix Makau Formuły 3. Od początku sezonu Heikki prowadził w mistrzostwach, ale w ostatnich rundach musiał uznać wyższość Nico Rosberga i zadowolić się drugą pozycją w klasyfikacji generalnej.
W sezonach 2005-2006 pełnił rolę kierowcy testowego zespołu Renault w Formule 1.
Debiut w Formule 1 (2007)
Gdy z Renault odszedł Fernando Alonso, Heikki dostał szansę startów w sezonie 2007. Początek sezonu nie był dla niego udany podczas wyścigu o Grand Prix Australii popełniał wiele błędów, lecz mimo to udało mu się zająć 10. miejsce. Po otrzymaniu wielu cierpkich słów od szefa zespołu Renault Flavio Briatore w Malezji podczas drugiej rundy oglądaliśmy już zupełnie "innego" Kovalainena. Fin pojechał bardzo rozważnie zdobywając swój pierwszy punkt w wyścigu Formuły 1. Potem po dobrych występach w Bahrajnie (9. miejsce) oraz Hiszpanii (7. miejsce) przyszedł czas na słabszy występ w Monako (13. miejsce). Pierwszy większy sukces przyszedł jednak już w następnym wyścigu, kiedy w chaotycznym Grand Prix Kanady Heikki zajął bardzo dobre 4 miejsce. Wtedy już nikt nie pamiętał o kłopotach w Australii.
Drugą część sezonu Fin zaczął nieregularnymi wynikami: w USA był 5., we Francji 15, a w Wielkiej Brytanii 7. Od wyścigu na Silverstone Kovalainen zdobywał punkty w każdym wyścigu na Nürburgringu był 8. Wynik ten powtórzył na Węgrzech, a w Turcji zaliczył jeden z lepszych wyścigów zajmując 6. miejsce. Grand Prix Włoch przyniosło mu kolejne 2 punkty. W Belgii długo walczył o ostatnie punktowane miejsce z Robertem Kubicą i walkę tę wygrał.
Jedenaste miejsce w kwalifikacjach do Grand Prix Japonii nie pozwalały myśleć o dobrym wyniku. Na jego szczęście w wyścigu padał bardzo mocny deszcz i wielu kierowców popełniało błędy, a kierowca Renault konsekwentnie je wykorzystywał. Ostatecznie dojechał na drugiej pozycji. Tym samym wywalczył pierwsze podium w swojej karierze. Dziewiąta pozycja w Chinach przerwała passę wyścigów, w których zdobywał punkty. Do ostatniej rundy sezonu na torze Interlagos w Brazylii, Kovalainen przystępował praktycznie bez żadnej presji, miał niemalże zapewnione pokonanie swojego partnera Giancarlo Fisichelli i mógł zostać pierwszym debiutantem, który ukończył wszystkie wyścigi w sezonie. Niestety po błędzie na jednym z zakrętów Heikki rozbił swój bolid i nie ukończył wyścigu na Interlagos. Pomimo dobrego sezonu Fin nie znalazł zatrudnienia w Renault na następny sezon.
Przejście do McLarena (2008-)
Po zakończeniu sezonu 2007 Renault postanowiło nie przedłużać kontraktu z Finem. Kovalainen znalazł jednak zatrudnienie w zespole McLaren - po raz drugi w swojej karierze zastępując Fernando Alonso.
Fin zadebiutował w barwach nowego zespołu podczas pierwszej sesji testowej sezonu 2008, która odbyła się na torze Jerez w styczniu.
|
