Historia

Pierwsze Grand Prix odbyło się 13 maja 1950 roku na torze Silverstone. Był jednym z 7 wyścigów które odbyły się w pierwszym sezonie Formuły 1, który zdecydowanie należał do zespołu Alfa Romeo. O tytuł mistrza świata walczyli Argentyńczyk Juan Manuel Fangio i Włoch Giuseppe 'Nino' Farina, z czego zwycięsko wyszedł ten drugi. W następnym sezonie swój pierwszy tytuł zdobył Fangio. Jednakże w wyniku wypadku podczas wyścigu nie zaliczanego do mistrzostw świata na Monzy uległ wypadkowi i pauzował cały sezon 1952. Pod jego nieobecność triumfy święcił Alberto Ascari, który dzięki serii 13 zwycięstw z rzędu zapewnił sobie tytuły w 1952 i 1953. Fangio powrócił na szczyt w 1954 roku i przez kolejne 4 sezony wygrywał cykl Grand Prix. Zwyciężając 24 razy i 35 razy zdobywając podium. Swoje tytuły zdobywał w barwach Maserati (dwukrotnie), Mercedesaa, Alfa Romeo i Ferrari. Fangio skończył karierę w wieku 47 lat. Od tego czasu wprowadzono klasyfikację konstruktorów. Po odejściu Juana Manuela Fangio pod koniec lat 50. wygrywać zaczął Jack Brabham i jego zespół Cooper-Climax. Mistrzostwo świata zdobył w 1959 i 1960 roku. W sezonie 1961 doszło do tragicznego wypadku. 10 września na torze Monza w wyniku zderzenia z Jimem Clarkiem zginął kierowca Ferrari Wolfgang von Trips oraz 14 widzów. Do 1966 roku trwała rywalizacja między Ferrari a Cooper-Climax. W tym sezonie Jack Brabham wystartował na samochodzie własnej konstrukcji i zdobył mistrzostwo świata a w 1967 roku dokonał tego także jadący samochodem Brabhama Denny Hulme. W 1965 roku pojawił się w Formule 1 Jackie Stewart który w 1969 roku jadąc w zespole Matry, triumfował z ogromną przewagą, wygrywając aż 6 wyścigów. Wprowadzono również spoilery, a amerykański kierowca Dan Gurney zastosował kask z pełną ochroną twarzy. Sezon 1970 należał do Jochena Ridta jego zespołu Lotus. Sezon 1971 należał do Jackie Stewarta i zespołu Tyrrell który po raz pierwszy zdobył mistrzostwo świata w klasyfikacji konstruktorów. Po przejściu na emeryturę Jackie Stewarta w sezonie 1974 triumfował Emerson Fittipaldi zdobywając swój drugi tytuł tym razem jako kierowca zespołu McLaren. Sezon 1975 to dominacja Niki Laudy który 9 razy zdobył pole position i odniósł 5 zwycięstw 3 razy był drugi i raz trzeci. Jednak przed zdobyciem tytułu mistrzowskiego powstrzymał Laudę groźny wypadek na torze Nürburgring. Po 40 dniach wrócił na tor by ścigać się na torze Suzuka z Jamesem Huntem jednak zrezygnował na skutek złych warunków pogodowych. A po sezonie opuścił Ferrari. Koniec lat 70. to triumfy kilku zespołów i różnych kierowców. Byli wśród nich Lotus (Mario Andretti – 1978), Ferrari (Jody Scheckter (1979), Williams (Alain Jones – 1980) i Brabham (Nelson Piquet – sezon 1981). Na początku nowej dekady nastąpiły zmiany konstrukcyjne bolidów- wprowadzono włókna węglowe które poprawiły bezpieczeństwo kierowców. W Sezonie 1982 klasyfikację generalną wygrał kierowca Williamsa Keke Rosberg który pokonał kierowcę McLarena Johna Watsona. A klasyfikację konstruktorów wygrał zespół Ferrari- którego kierowca Kanadyjczyk Gilles Villeneuve zginał na torze Zolder. Lata 80. to debiut Ayrtona Senny w zespole Toleman w sezonie 1984 oraz zdobycie tytułu mistrza świata przez Alaina Prosta i jego obrona w kolejnym sezonie wygrał w sumie 51 wyścigów w karierze. 1987 należał do Nelsona Piqueta z zespołu Williams. Jego następcą został w Ayrton Senna który w barwach McLarena zdobył tytuł mistrzowski o który walczył ze swoim kolegą z zespołu Alanem Prostem. W sezonie 1990 kierowcy zamienili się rolami. A Senna pobił rekord zwycięstw Jackie Stewarta i wygrał 4 kolejne wyścigi. Jedynym kierowcą który wygrał z nim był Nelson Piquet. W sezonie 1991 zadebiutował na torze Spa w GP Belgii w barwach Bennetona także przyszły siedmiokrotny mistrz świata Michael Schumacher . Sezon 1992 i Sezon 1993 to lata dominacji Williams Renault w barwach którego jeździli wówczas Nigel Mansell i Alain Prost.

GP San Marino

Sezon 1994 zaczął się tragicznie podczas weekendu wyścigowego przed GP San Marino. Doszło wtedy do bardzo grożnie wyglądającego wypadku z udziałem Rubensa Barrichello. Na jego szczęście nic poważnego mu się nie stało i na drugi dzień wyszedł ze szpitala z zaledwie kilkoma plastrami na ramieniu. Nie wystartował oczywiście ani w kwalifikacjach, ani w wyścigu. Mimo wypadku weekend był kontynuowany. Następnego dnia na treningu zginał austriacki kierowca Roland Ratzenberger. Tragedia austriackiego kierowcy nie spowodowała przerwania weekendu wyścigowego. W niedzielę po starcie doszło do wypadku, na tor wyjechał samochód bezpieczeństwa safety Car. Powolna jazda bolidów podczas neutralizacji spowodowała spadek temperatury opon i ich skurczenie o 25%. Kiedy zmniejsza się prześwit między pojazdem a nawierzchnią toru rośnie jego przyczepność, jednak gdy podwozie dotknie asfaltu gwałtownie bolid ją traci. Podczas pokonywania zakrętu Tamburello, spód bolidu Ayrtona na niewielki czas spoczął na nawierzchni toru, tracąc przyczepność potrzebną do pokonania zakrętu (choć spekuluje się również o pęknięciu kolumny kierownicy), przez co wyleciał z niego uderzając w bandę z prędkością 210 km/h.

Po Śmierci Senny

Po wypadku Senny FIA zleciła przebudowę niebezpiecznych zakrętów, co sprawiło, że od tego czasu nie zginął żaden kierowca. Sezon 1994 i Sezon 1995 oraz Sezony 2000-2004 to dominacja Michaela Schumachera przerwana przez Damona Hilla, Jaqesa Villeneuve’a i Mikę Hakkinena.W 2005r. Schumachera pokonał Hiszpan Fernando Alonso, po kontrowersyjnych restrykcjach co do zmiany opon w czasie wyścigu. Sezon 2006 to ostatni sezon Schumachera, który znowu zostaje pokonany przez rewelacyjnego Hiszpana.