Pełna nazwa	Vodafone McLaren Mercedes (2007)
Aktywna	1966-
Siedziba	Woking, Surrey, Wielka Brytania
Ważni ludzie
Założyciel	B. McLaren
Dyrektor	R. Dennis (1980-)
Kierowcy	L. Hamilton (2007-) Heikki Kovalainen (2008-)
Kierowcy testowi	P. de la Rosa (2003-) G. Paffett (2005-)
Inne
Debiut	Grand Prix Monako 1966
Mistrzostwa konstruktorów	8 (1974, 1984, 1985, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998)
Mistrzostwa kierowców	11 (1974, 1976, 1984, 1985, 1986, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998, 1999)

McLaren - brytyjski zespół wyścigowy, założony w 1963 r. przez Bruce'a McLarena. Obecnie najlepiej znany jest jako konstruktor i zespół Formuły 1, w której startuje jako Vodafone McLaren Mercedes. W swojej historii brał także udział w seriach: CanAm, IndyCar oraz Formuła 2. Siedzibą zespołu jest McLaren Technology Centre, znajdujący się w Woking w Wielkiej Brytanii.

Zespół zarządzany jest przez spółkę McLaren Racing (wchodzącą w skład McLaren Group). Szefem zespołu od 1980 r. jest Ron Dennis, który jest także posiadaczem 15% udziałów grupy. Taką samą ilość udziałów posiada Mansour Ojjeh z TAG Group. Właściciel marki Mercedes-Benz - DaimlerChrysler - posiada 40% udziałów. W 2007 r. do grupy udziałowców dołączyła firma Mumtalakat Holding Company, która w całości należy do Królestwa Bahrajnu. Firma posiada obecnie 30% udziałów (po 15% zostało odkupione od Dennisa i Ojjeha).

McLaren jest jednym z najbardziej utytułowanych konstruktorów w Formule 1, mając na koncie najwięcej, po Ferrari wygranych Grand Prix (155), 8 tytułów Mistrzów Świata Konstruktorów i 11 tytułów Mistrzów Świata Kierowców. Zespół zaliczany jest do tzw. "Wielkiej trójki" Formuły 1, do której należą także Ferrari i Williams.

Historia

Początki (1966-1967)

Pochodzący z Nowej Zelandii Bruce McLaren w 1963 r. postanowił założyć własną stajnię, którą nazwał McLaren Motor Racing Ltd. Głównym powodem stworzenia własnego zespołu było lekceważenie sugestii technicznych McLarena przez jego dotychczasowy zespół, Cooper Car Company. Wynajął inżynierów i rozpoczął pracę nad samochodem. Podczas Grand Prix Monako w sezonie 1966 zespół zadebiutował w Formule 1. Za kierownicą jedynego wystawionego bolidu, M2B (zmodyfikowany samochód testowy M2A, którego projektantem był Robin Herd) z silnikiem Ford Indy V8, zasiadł oczywiście Bruce McLaren, który jednak wycofał się już na dziewiątym okrążeniu z powodu wycieku oleju. McLaren nie zdołał zakwalifikować się do wyścigów w Belgii i Holandii (drugiej i piątej rundy mistrzostw). Nie brał także udziału w Grand Prix Francji (trzeciej rundzie), ale za to w Wielkiej Brytanii (czwarta runda) wywalczył dla zespołu pierwszy punkt, zajmując szóstą pozycję. We wszystkich tych wyścigach samochód był napędzany 3-litrowymi jednostkami V8 produkowanymi przez firmę Serenissima. McLaren nie startował w Niemczech i we Włoszech, a w ostatnich rundach sezonu w Stanach Zjednoczonych i Meksyku powrócił do silników Forda. Na torze Watkins Glen Bruce'a zawiodła jednostka napędowa, ale w Meksyku zajął piątą pozycję. Ostatecznie, w klasyfikacji konstruktorów McLaren-Ford został sklasyfikowany na dziewiątym miejscu (2 punkty), a McLaren-Serenissima dziesiątą (1 punkt).

W sezonie 1967 Bruce pozostał jedynym kierowcą zespołu. Zmienił się jednak dostawca silników, którym został BRM. Początkowo zespół dostał do dyspozycji małe 2-litrowe jednostki V8. Na ich potrzebę Robin Herd przystosował samochód M4A, przeznaczony na potrzeby Formuły 2 i 3), tworząc M4B. Z tym modelem McLaren wystartował tylko w Monako i Holandii (nie startował w Grand Prix RPA). Samochód dobrze spisał się w trakcie pierwszego z wyścigów gdzie Bruce zajął czwartą pozycję, ale w drugim nie był w stanie pokazać swojego potencjału z powodu rozbicia go na drugim okrążeniu, po poślizgu spowodowanym plamą oleju.

Kolejnym wyścigiem dla zespołu była dopiero ósma runda w Kanadzie (w międzyczasie Bruce startował we Francji, Wielkiej Brytanii i Niemczech w samochodach marki Eagle), gdzie zadebiutował model M5A (także projektu Herda) z silnikiem BRM 3,0l V12 i gdzie Bruce zajął siódme miejsce. Ostatnich rund sezonu (Grand Prix Włoch, Stanów Zjednoczonych i Meksyku) zespół nie ukończył, we wszystkich zakwalifikowali się w pierwszej dziesiątce, a na Monzie na trzecim miejscu. Sklasyfikowani zostali na jedenastym miejscu (3 punkty).

Pierwsze sukcesy w F1 (1968-1970)

Denny Hulme, rodak Bruce'a i Mistrz Świata Formuły 1 z sezonu 1967, dołączył do zespołu w sezonie 1968 . Była to częściowo zasługa firm Goodyear i Gulf Oil. W pierwszym wyścigu sezonu, w RPA McLaren wystawił tylko jeden samochód, który poprowadził Hulme. Nowo Zelandczyk wystartował na starym M5A z silnikiem BRM. Jednak model M7A przystosowany do silników Ford Cosworth DFV był już wkrótce gotowy. Projektantem samochodu był ponownie Robin Herd (później przeszedł do Coswortha). Silniki Forda były o około 60 koni mechanicznych silniejsze niż jednostki BRM. Zespół wykorzystał przerwę jaka dzieliła pierwszą, a drugą eliminację mistrzostw (pierwszy wyścig odbył się 1 stycznia, a drugi 12 maja) i wziął udział w wyścigach nie zaliczanych do mistrzostw, które odbyły się w Wielkiej Brytanii. Był to bardzo dobry test dla nowych samochodów. Osiągi były bardzo dobre, Bruce wygrał w Race of Champions, a Denny w International Trophy na Silverstone, gdzie Bruce był drugi.

Nowy samochód dobrze spisał się także podczas swojego debiutu w mistrzostwach. W Grand Prix Hiszpanii, gdzie zespół po raz pierwszy wystawił dwa bolidy, Hulme wywalczył drugą pozycję, ale Bruce był zmuszony wycofać się z powodu wycieku oleju. Reszta sezonu była także dość udana dla zespołu, ale pomimo używania identycznych jednostek napędowych McLareny były wolniejsze od Lotusów i Matr. Jednak zarówno Bruce jak i Denny zdołali wygrać w wyścigu. Pierwszy z nich zwyciężył w Grand Prix Belgii (pierwsze zwycięstwo dla zespołu w Formule 1 oraz pierwsze zwycięstwo kierowcy we własnym samochodzie), a drugi w Grand Prix Włoch i Kanady, gdzie zespół po raz pierwszy finiszował na miejscach 1-2. W klasyfikacji końcowej Hulme znalazł się na trzeciej pozycji z dorobkiem 33 punktów, a Bruce z 22 punktami został sklasyfikowany na pozycji piątej.

McLaren zdecydował się na sprzedanie swoich samochodów innym zespołom: stare McLareny M5A z silnikami BRM trafiły w ręce Szweda, Jo Bonnier (startował w sześciu wyścigach, do jednego się nie zakwalifikował), a M7A z silnikami Forda zakupił Dan Gurney. Amerykanin wystartował w tym samochodzie w trzech wyścigach, kończąc Grand Prix Stanów Zjednoczonych na czwartej pozycji, przed Brucem, który był szósty, dopisał do klasyfikacji generalnej konstruktorów 3 punkty (ówczesny system punktacji brał pod uwagę punkty zdobywane przez samochód jednego producenta znajdujący się na najwyższej pozycji). McLaren-BRM z dorobkiem 3 punktów (Hulme – 2 pkt i Bonnier – 1 pkt) został sklasyfikowany na dziesiątym miejscu, a McLaren-Ford na miejscu drugim z dorobkiem 49 punktów (Hulme – 31 pkt, McLaren – 15 pkt i Gurney – 3 pkt).

Problemy z oponami, niezawodnością, jedenaście wyścigów w serii CanAm oraz program rozwojowy M9A odbiły się na osiągach zespołu. Bruce trzykrotnie stanął na podium (druga pozycja w Hiszpanii i trzecia pozycja w Wielkiej Brytanii i Niemczech). Denny po zajęciu trzeciej pozycji w pierwszym wyścigu i słabej dyspozycji w drugiej części sezonu zdołał jeszcze wygrać wyścig o Grand Prix Meksyku, gdy opony Goodyear dogoniły pod względem rozwoju opony Firestone i Dunlop. Kierowcy zostali sklasyfikowani odpowiednio na trzecim (26 pkt) i piątym (20 pkt) miejscu. Wszystkie punkty McLarena w klasyfikacji konstruktorów zdobyli kierowcy fabryczni. Z dorobkiem 38 punktów (Bruce – 22 pkt i Denny – 16 pkt) zespół sklasyfikowano na czwartym miejscu.

Lata 70. rozpoczęły się dla zespołu tragicznie – 2 czerwca 1970 r. zginął Bruce McLaren. Nowozelandczyk testował na torze Goodwood nowy samochód do startów w serii CanAm.

Po śmierci McLarena (1971-1980)

W sezonie 1974 zdobyli pierwszy tytuł Mistrza Świata Konstruktorów Formuły 1 i Mistrza Świata Kierowców (Emerson Fittipaldi), odnieśli także pierwsze zwycięstwo w wyścigu Indianapolis 500 (Johnny Rutherford). Kolejny tytuł w klasyfikacji kierowców zdobyli z Jamesem Huntem w sezonie 1976.

Przejęcie władzy przez Dennisa (1981-1987)

Właśnie na początkowe lata kontroli stajni przez Dennisa przypada okres największych sukcesów zespołów. John Bernard zaprojektował rewolucyjne nadwozie samochodu "MP4", pierwsze nadwozie w F1 wykonane w całości z włókien węglowych. Samochód był napędzany silnikiem Porsche (sponsorowanym przez firmę TAG) z turbo doładowaniem. McLaren postawił także na silnych kierowców, w tym okresie dla stajni jeździli Niki Lauda, Alain Prost, Keke Rosberg i Stefan Johannson. McLaren-TAG zdobył tytuł Mistrza Świata Konstruktorów w sezonach 1984 (Lauda został Mistrzem Świata) i w 1985 (Prost został Mistrzem Świata). Rok później, w sezonie 1986, Alain Prost zdobył drugi tytuł Mistrza Świata Kierowców.

Współpraca z Hondą (1988-1992)

Celem inżynierów Hondy było ukończenie tego okresu w jak najlepszy sposób. Prowadzono jednocześnie dwa programy budowy silników - odpowiedzialny za ostatnią jednostkę turbo oraz drugi, którego zadaniem było stworzenie silnika zgodnego z nową formułą, mającego zadebiutować w sezonie 1989. Rezultatem tego pierwszego był RA168E. Potencjał tego silnika lepiej od Lotusa wykorzystał McLaren, którego kierowcy już podczas zimowych testów wysoko oceniali szansę na zdobycie tytułów. MP4/4 projektu Stevea Nicholsona stworzył z silnikiem Japończyków niemal idealną kombinację - uznawaną za najbardziej udany samochód w historii Formuły 1. Pewnie zdobyty tytuł w klasyfikacji konstruktorów i pierwszy tytuł Ayrtona Senny, zostały poprzedzone piętnastoma wygranymi w szesnastu wyścigach, piętnastoma pole position, dziesięcioma finiszami obydwu kierowców na pozycjach 1 i 2 oraz bezprecedensową zdobyczą punktową w wysokości 199 punktów. Jednym z najlepszych przykładów dominacji McLarena był wyścig o Grand Prix Monako, w którego kwalifikacjach Senna, był o 1,4 s. szybszy od Prosta i o 2,6 s. szybszy od Gerharda Bergera na trzecim miejscu.

Pomimo nowych regulacji technicznych duet McLaren-Honda kontynuował swoją zwycięską passę, wygrywając dziesięć z szesnastu wyścigów, zdobywając piętnaście pole position i obydwa tytuły, trzeci rok z rzędu. Tym razem jednak, tytuł w klasyfikacji kierowców powędrował w ręce Prosta. Nie obeszło się jednak bez kontrowersji. W przedostatnim wyścigu sezonu - Grand Prix Japonii, doszło pomiędzy oboma kierowcami do kolizji spowodowanej przez Prosta, w wyniku której Francuz wycofał się z wyścig. Senna wygrał wyścig ale ostatecznie został zdyskwalifikowany za ścięcie szykany podczas powracania na tor.

Nowym partnerem Senny po odejściu Prosta do Ferrari został Austriak, Gerhard Berger. Przygotowany przez Hondę silnik RA100E został zamontowany w nowej specyfikacji B McLarena MP4/5. Pomimo silnej opozycji ze strony zespołu Ferrari, a w szczególności Prosta, McLaren-Honda zdobył trzeci tytuł z rzędu w klasyfikacji konstruktorów. Swój drugi tytuł w klasyfikacji kierowców zdobył Senna, a Berger ukończył sezon na czwartej pozycji, głównie z powodu problemów z przystosowaniem się do bolidu w początkowej fazie rywalizacji.

Sezon 1992 McLaren rozpoczął ze zmodyfikowaną wersją MP4/6B i ulepszonym silnikiem Hondy. Senna zdołał wygrać trzy wyścigi i z dorobkiem 50 punktów został sklasyfikowany na czwartym miejscu. Jego partner wygrał o jeden wyścig mniej i z dorobkiem mniejszym o jeden punkt zajął piątą pozycję. Prym w mistrzostwach wiedli Nigel Mansell i Riccardo Patrese z Williamsa, który dzięki wielu innowacjom technicznym (m.in. aktywnemu zawieszeniu i pół-automatycznej skrzyni biegów) uzyskali znaczną przewagę nad rywalami. W klasyfikacji konstruktorów, sklasyfikowany na drugim miejscu McLaren stracił do nich 65 punktów. Był to ostatni sezon współpracy Hondy z McLarenem, a także ostatni sezon przed dłuższą przerwą w F1, która trwała do sezonu 2000.

Załamanie formy (1993-1996)

Powrót na szczyt z Mercedesem (1997-2000)

W 1996 r. zakończyła się długoletnia współpraca stajni z firmą Philip Morris, która sponsorowała ją marką Marlboro. Z Formuły 1 zniknęły słynne biało-czerwone kolory malowania McLarena, które zostały zastąpione srebrnym kolorem Mercedesa. Począwszy od sezonu 1997 nazwa zespołu została zmieniona na West McLaren Mercedes, co było związane ze sponsoringiem firmy Imperial Tobacco.

Pomimo dominacji Williamsa w sezonach 1996-1997, McLaren wraz z Mercedesem stopniowo poprawiał swoje osiągi. Bardzo obiecująco rozpoczął się dla nich sezon 1997, gdy David Coulthard (dołączył do zespołu w sezonie 1996) wygrał Grand Prix Australii. Samochód okazał się jednak zbyt słaby, aby ciągle wygrywać wyścigi. Mimo tego Coulthard wygrał jeszcze w Grand Prix Włoch, a Häkkinen odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w zamykającym sezon, Grand Prix Europy. W trakcie tego sezonu McLarenowi udało się także pozyskać bardzo utalentowanego projektanta, Adriana Neweya, który przyczynił się do sukcesów Williamsa.

W 1998 r. powstał pierwszy na świecie bolid dwuosobowy. Był to McLaren MP4-98T. Jego debiut nastąpił przed GP Australii w tym samym roku. Zespół McLarena pokazał go również w Polsce w sierpniu 2000 r. na Torze Poznań.

W ciągu całego sezonu 1998 McLaren wygrał dziewięć wyścigów, zdobywając tytuł Mistrza Świata Konstruktorów. Tymczasem Mika Häkkinen zdobywając 100 punktów zapewnił sobie tytuł Mistrza Świata Kierowców.

Sezon 1999 nie był już dla Fina i zespołu tak łatwy. Bardzo silny okazał się być zespół Ferrari, który po raz pierwszy od 20 lat wywalczył tytuł w klasyfikacji konstruktorów. Sam Häkkinen zdołał jednak obronić tytuł, wygrywając ostatni wyścig w Japonii.

Ponowne obniżenie formy (2001-2004)

Kolejne porażki w walce o tytuł (2005-2006)

2005

Coulthard opuścił stajnię po sezonie 2004, w barwach McLarena wystąpił w 150 wyścigach. Jego następcą został Kolumbijczyk, Juan Pablo Montoya, który z powodu kontuzji nie wystartował w dwóch wyścigach. Pedro de la Rosa zastąpił go w Grand Prix Bahrajnu, a Alex Wurz w Grand Prix San Marino.

Zimowe testy sugerowały, że to McLaren będzie najlepiej przygotowany do sezonu, a trochę słabsza będzie od nich stajnia Renault. Podczas Grand Prix Australii okazało się, że to właśnie francuski zespół przygotował się lepiej, ich kierowcy zajęli pierwszą (Giancarlo Fisichella) i trzecią pozycję (Fernando Alonso). Tymczasem Montoya uplasował się na szóstej, a Räikkönen na ósmej pozycji. Wyścig w Malezji nie okazał się lepszy. Pomimo dobrej czwartej pozycji Montoyi, Räikkönen z powodu pęknięcia opony znalazł się tuż za punktowanym ósmym miejscem.

Efekty pracy inżynierów były widoczne trzy tygodnie później, podczas kwalifikacji do Grand Prix San Marino. Räikkönen w obydwóch sesjach uzyskał najlepesze czasy, co dało mu pierwsze pole startowe. Gorzej w kwalifikacjach spisał się zastępca Juana, Alex Wurz, który startował dopiero z siódmego pola. Po starcie Räikkönen obronił pierwszą pozycję i szybko zwiększał przewagę nad Alonso. Niestety po przejechaniu dziewięciu okrażeń w bolidzie Fina złamała się tylna półoś, co uniemożliwiło mu kontynuowanie wyścigu. Jego partner zdołał ukończyć wyścig na czwartje pozycji, a po dyskwalifikacji kierowców zespołu British American Racing awansował na trzecie miejsce.

Podczas Grand Prix Hiszpanii za kierownicę drugiego bolidu McLarena powrócił Montoya. Kolumbijczyk wywalczył dopiero siódme pole startowe. Tymczasem Räikkönen ponownie startował z pole position. Cały wyścig przebiegał po myśli Fina, który nawet na moment nie stracił prowadzenia i wygrał go z przewagą 27 sekund nad liderem klasyfikacji, Fernando Alonso. Montoya został sklasyfikowany na siódmej pozycji ze stratą jednego okrążenia do zwycięzcy. Także w Grand Prix Monako Kimi Räikkönen nie miał sobie równych, wygrywając wyścig w dominujący sposób, nawet na chwilę nie oddając prowadzenia. Dobrze spisał się także Montoya, który startując z szesnastej pozycji, zdołał awansować na piątą pozycję, co na ulicznym torze w Monako jest niemałym osiągnięciem.

8 listopada 2005 r. Red Bull Racing ogłosił, że od końca lutego 2006 r. Adrian Newey przechodzi do ich stajni.

Vodafone sponsorem tytularnym (2007)

Vodafone został oficjalnym partnerem komunikacyjnym stajni, a także sponsorem tytularnym. Zyskał także pewne prawa do wykorzystywania wizerunku zespołu w celach marketingowych. Umowa zacznie obowiązywać od sezonu 2007, właśnie wtedy nazwa zespołu została zmieniona na Vodafone McLaren Mercedes.

Nowy sponsor tytularny to nie jedyna zmiana dla zespołu od sezonu 2007. Do zespołu dołączył także Mistrz Świata 2005 i 2006, Fernando Alonso. Jego partnerem został wieloletni protegowany zespołu - Lewis Hamilton. Jest to precedens w historii zespołu - po raz pierwszy skład zespołu tworzą dwaj nowi kierowcy. Dodatkowo drugi raz w historii zespołu zatrudniono debiutanta. Lewis Hamilton miał szanse zostać Mistrzem Świata. Na 2 wyścigi przed końcem sezonu miał 17 punktów przewagi nad Kimim Räikkönenem z Ferrari. Po ostatnim wyścigu(Grand Prix Brazylii) miał 109 punktów, o 1 punkt mniej od Fina. Został v-cemistrzem. Trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej zajął Fernando Alonso (109 punktów, lecz mniejsza liczba drugich miejsc).

Afera szpiegowska

13 września 2007 r. w Paryżu, Światowa Rada Sportów Motorowych podjęła decyzję w sprawie afery szpiegowskiej, w którą zamieszane były zespoły McLaren i Ferrari. Zespół został pozbawiony punktów zdobytych w klasyfikacji konstruktorów sezonu 2007. Dodatkowo nie będzie mógł zdobyć punktów w ostatnich wyścigach sezonu. Decyzja nie będzie miała żadnego wpływu na kierowców zespołu, którzy mogą nadal walczyć w Mistrzostwach Świata. Przed sezonem 2008 McLaren musi także udowodnić, że nie wykorzystał żadnych technologii zespołu Ferrari. ^[1]